Σχολικό έτος 1998-99
1η συνάντηση 21/08/2015
Χθες Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015 είχα μια πολύ ευχάριστη και ενδιαφέρουσα συνάντηση με τους μαθητές μου, τους οποίου είχα στην Α΄ τάξη το σχολικό έτος 1993-94 στο 2ο Δημοτικό σχολείο Αιγινίου. Με αιφνιδίασε ευχάριστα το τηλεφώνημα που δέχθηκα από μια μαθήτρια μου την Κική και σκέφτηκα πόσο όμορφο θα ήταν να δω την εξέλιξη τους μέσα στα δεκαέξι αυτά χρόνια που είχαμε να βρεθούμε αν και με κάποιους συναντηθήκαμε τυχαία?
Από τη στιγμή εκείνη δεν έφυγαν λεπτό οι αναμνήσεις και οι στιγμές που πέρασα μαζί τους! Ήταν ένα μικρό τμήμα, θυμάμαι, μόνο δώδεκα μαθητές, τα περισσότερα κορίτσια και μόνο τρία αγόρια. Εγώ ήμουν στην αρχή της καριέρας μου και καθετί που έζησα μαζί τους ήταν και πρωτόγνωρο και σημαντικό?. Άλλωστε ήταν η δεύτερη φορά που δίδασκα στην Α΄ τάξη και όλο αυτό το μικρό θαύμα που συμβαίνει στους μαθητές αυτούς, η πρώτη τους επαφή με τα γράμματα και τη σχολική ζωή, η επικοινωνία με τη δασκάλα που πολλές φορές την μπερδεύουν με τη μαμά τους, οι σχέσεις εμπιστοσύνης που δημιουργούνται σ? όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, οι χαρές και οι έπαινοι της καθημερινής επιτυχίας, οι μικρές στεναχώριες της πιθανής αποτυχίας, οι ανασφάλειες? όλα σε βαθμό υπερθετικό να σχηματίζουν την εικόνα της Α΄ τάξης και σ? όλα αυτά παρόν η δασκάλα, εκεί να υποστηρίζει, να ενθαρρύνει, να καθοδηγεί?
Μετά από δεκαέξι χρόνια τα μικρά αγγελούδια μου μεγάλωσαν, άνθισαν, ομόρφυναν, άνοιξαν τα φτερά τους να κατακτήσουν νέους ορίζοντες και οι περισσότεροι έφυγαν από την σίγουρη αγκαλιά της οικογένειας. Ένιωσα πολύ περήφανη όταν ο καθένας μας διηγήθηκε την προσωπική του πορεία. Βέβαια δεν ήταν όλοι παρόν στη συνάντηση αλλά μάθαμε και τα νέα και των απόντων? Χάρηκα ιδιαίτερα με την Μαρία την Μακρή που θα γίνει μανούλα σε λίγες μέρες και της εύχομαι ολόψυχα να αποκτήσει γερό και δυνατό μωράκι! Η Μαρία Δεδούση και η Βούλα ή αλλιώς Εύη Σπάστρα αν και τριγυρίζουν στους δρόμους της Αθήνας κυνηγώντας το όνειρο τους, δεν ξέχασαν τον τόπο τους και ήταν κοντά μας. Τις εύχομαι να κρατήσουν για πάντα αυτό το λαμπερό χαμόγελο που τις χαρακτηρίζει! Η αγαπημένη μου Τάσα Δερματά, λεπτεπίλεπτη και ευαίσθητη δεν χορταίνει μάθηση γι? αυτό κι εγώ περιμένω να τη δω σε πανεπιστημιακή έδρα στην επόμενη συνάντηση? Η Αλεξάνδρα που άλλαξε πολύ εξωτερικά (ομόρφυνε?) αλλά κράτησε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που την κάνουν ξεχωριστή, αγωνίζεται στη Θεσσαλονίκη και πιστεύω ότι δε θα πάψει να κυνηγάει τα όνειρα της μέχρι να τα πραγματοποιήσει? Η Μαρία Καζά πιστή στις επιλογές της «γυμνάζει και γυμνάζεται» στη Θεσσαλονίκη και είναι έτοιμη να κάνει τη δική της οικογένεια. Να είναι πάντα ευτυχισμένη! Η Φανή Κιοσσέ αποφάσισε μικρή να παντρευτεί αλλά όπως μας είπε βρήκε τον άντρα της ζωής της και δε μπορούσε να τον αφήσει να φύγει? Είναι πολύ ερωτευμένη και ευτυχισμένη και ελπίζω το ίδιο τυχερή να σταθεί και στην επαγγελματική της εξέλιξη? Η αγαπημένη μου Κική Παπακείπη που παρά λίγο θα την ξεχνούσα…, ακολούθησε τα βήματα μας, της μαμάς της και τα δικά μου και μπήκε στην μεγάλη οικογένεια των δασκάλων… Εδώ και μερικά χρόνια οργώνει την Ελλάδα ως αναπληρώτρια και γεμίζει την ψυχή της με την αγάπη των μαθητών της…. Πολλές φορές ζήτησε τη συμβουλή μου ως συνάδελφος πια κι αυτό με κάνει να νιώθω σημαντική και την ευχαριστώ πολύ! Κική να μη ξεχνάς ότι το ταξίδι είναι αυτό που αξίζει στη ζωή…. Η Σοφία ήταν απούσα αλλά με χαρά έμαθα ότι κυνηγάει το όνειρο της κάπου στην Πάτρα και της στέλνω χαιρετίσματα. Ελπίζω να δεχτώ κάποια πρόσκληση για την πρώτη της παράσταση και έτσι να έχω την ευκαιρία να την καμαρώσω στο σανίδι? Και τώρα φτάσαμε στα αγόρια της τάξης. Ο μόνος που παραβρέθηκε ήταν ο Στέφανος Γιουμούκης, καλό και εργατικό παιδί από νωρίς μπήκε στο στίβο της ζωής καθώς δουλεύει καθημερινά στο κατάστημα του πατέρα του και ζει στο Αιγίνιο έτσι τον συναντώ συχνά και τα λέμε. Ο Γιώργος ο Πατίδης δεν μπόρεσε να έρθει αλλά μάθαμε ότι ζει στη Θεσσαλονίκη και έχει αρραβωνιαστεί. Του εύχομαι από καρδιάς κάθε ευτυχία! Και τέλος ο Δημήτρης ο Παμπουξίδης, ένα πολύ ήσυχο και φιλότιμο παιδί που ζει τώρα στη Θεσσαλονίκη και δουλεύει σε μια εταιρεία τροφίμων.
Την συνάντηση αυτή πλαισίωσε και ο δάσκαλος τους της ΣΤ΄ τάξης, ο Προδρομίδης Παναγιώτης και η αναπόληση εμπειριών και στιγμών εστιάστηκε στην ΣΤ΄ τάξη. Χάρηκε πολύ που τον κάλεσαν οι μαθητές του αλλά και συγκινήθηκε όταν του μίλησαν για την μεγάλη προσφορά του και το πόσο τους επηρέασε στην επαγγελματική τους εξέλιξη. Τελικά ο πρώτος και σίγουρα ο τελευταίος δάσκαλος αφήνουν πιο έντονο το στίγμα τους στα μαθητικά χρόνια του Δημοτικού!
Μετά απ? όλα αυτά διαπίστωσα ότι όλοι οι μαθητές/τριες μου εξελίχθηκαν, προόδεψαν, έκαναν τις επιλογές τους στην προσωπική αλλά και την επαγγελματική τους ζωή και το σημαντικότερο είναι ισορροπημένα και ευτυχισμένα άτομα. Είμαι πολύ περήφανη γι? αυτούς και νιώθω πως έβαλα κι εγώ ένα λιθαράκι, μικρό σίγουρα, στην αρχή της μαθητικής τους καριέρας που πάνω του στήριξαν τη σημερινή τους εξέλιξη και ανάπτυξη της προσωπικότητας τους.
Μετά την όμορφη συζήτηση-αναπόληση στο χώρο του σχολείου και τις καθιερωμένες φωτογραφίες στην αίθουσα της ΣΤ΄ τάξης, η παρέα συμμαθητών και δασκάλας συνέχισε την αναπόληση των μαθητικών χρόνων στη Μεθώνη, στην ταβέρνα του «Νίκου». Εκεί λίγο το ποτό, λίγο το καλό φαγητό, λίγο οι αναμνήσεις μας έκαναν να ξεχαστούμε και να γυρίσουμε πίσω δεκαέξι χρόνια? και κάπως έτσι πέρασε η ώρα? και έφτασε η στιγμή του χωρισμού με γέλια και χαρούμενες φωνές δώσαμε υπόσχεση να συναντηθούμε και πάλι σε δέκα χρόνια, συγκεκριμένα στις 25 Αυγούστου 2025 στο χώρο του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αιγινίου.
Οι συναντήσεις αυτές με τους παλιούς μου μαθητές/τριες με κάνουν να συνειδητοποιώ κάθε φορά πόσο σημαντική είναι η δουλειά του δασκάλου, η δουλειά μου και είμαι πολύ ευχαριστημένη που την εξασκώ παίρνοντας δύναμη από τους ίδιους τους μαθητές μου!
ΚΥΡΙΑΚΟΥΛΗ ΜΑΡΙΑ